Cognitief begaafde jongeren zijn intens, dat kunnen hun ouders vast wel beamen. Het kunnen opgaan in iets, het willen weten, het beter weten, hun rechtvaardigheidsgevoel, hun voelen tout court. In dat alles kan de vurigheid van je kind tastbaar worden en als ouder merk je dit ook, zelfs als ze dit op school of elders voor zich houden. 

Het is genieten als je ziet dat ze goed in hun vel zitten, dat ze weten wat ze waard zijn én vinden dat anderen gelijkwaardig zijn (en voor die rechten willen opkomen). Als ze zich ten volle uiten en ook hun grenzen goed kunnen aangeven. Als ze ergens voor gaan. Hun vurigheid komt voort uit inschattingen die ze maken, die dan sterke drijfveren leveren op basis van wat ze waardevol vinden. 

Als ze wat ouder worden merk je dat ze ook thuis wel eens vaker iets voor zich houden of ben je ongerust om die intensiteit. Bv. gevoelens van intens verdriet, boosheid, schuldgevoelens, eenzaamheid, teleurstelling in zichzelf en anderen. Hier kunnen ze zich soms aan branden, het is dan niet meer in balans of ze kunnen het niet relativeren. Geregeld draagt overprikkeling en uitputting hiertoe bij. Jongeren moeten zich een plekje vinden in een veelheid aan contacten en contexten. Aansluiting vinden, jezelf ontplooien en vele (kleine en grote) keuzes maken om je te positioneren zijn opdrachten die zich opdringen. 

Hoe kan je als ouder bijdragen om hen hierin mee staande te houden? 

Hoe betrek je de school als medestander? En wat kan externe begeleiding betekenen voor jou als ouder, de school als partner en de jongere zelf?

Ik geef je ook wat materiaal mee om houvast te hebben nadien thuis.